PRZEWODNIK PO FORMACJACH

Pomyślałem, że w uaktualnionej wersji poradnika umieszczę rozkłady podstawowych ról i zadań, aby przybliżyć Wam, jak działają poszczególne systemy gry. Szablony te wymagają dodania niektórych poleceń drużynowych i adaptacji do Twojej drużyny.

 

 

·         Ta formacja tworzy mur obronny, a PD jest łącznikiem między linią obrony a polem karnym.

·         Boczni obrońcy i skrzydłowi zazębiają swoje strefy oferując różnorodność rozegrania.

·         Partnerujący sobie środkowi obrońcy środkowi stoper/zabezpieczenie zmniejszają przestrzeń przed linią obrony i zabezpieczają jej tyły

·         Odgrywający ma dostateczne wsparcie na bokach i partnera do grania w ataku.

 

 

 

·         Wsparcie dla napastników z głębi pola.

·         Obrona dobrze chroniona przez tercet z DP.

·         Pomocników można wymienić na tercet z OPŚ.

·         Głęboka kontrola posiadania piłki i efektywne kontrataki.

·         Boczni wysunięci obrońcy jako jedyni gracze boczni zapewniają szerokość rozegrania.

·         Ustawienie można dostosować przesuwając BWO wyżej lub niżej.

·         Przy BWO grających wyżej boczni OŚ zabezpieczają opuszczoną pozycję

 

 

·         Fałszywa dziewiątka dobrze współpracuje z graczami z tyłu.

·         Dużo graczy wbiegających z boku i głębi boiska na wolne pole.

·         Dobrze chroniona linia obrony.

 

 

 

·         Środkowy blok zapewnia wyjście z głębi pola, a jednocześnie zwartą formację.

·         OPŚ będzie się swobodnie przemieszczał i nie będzie odizolowany od DPŚ.

·         Boczni wysunięci obrońcy zapewniają szerokość rozegrania.

·         Dobrze współpracująca para napastników. KN może cofać się głęboko i wspierać OPŚ lub skorzystać z faktu, że OPŚ wyciągnął DP przeciwnika.

 

 

·         Można grać wysoko ustawioną linią obrony.

·         Można modyfikować zadania graczy na skrzydłach.

·         Można modyfikować opcje w ataku.

·         Nieprzewidywalne ruchy zawodników.

 

 

NOWE ROLE GRACZY

Ostatni rozdział mojego poradnika uzupełnia informacje o nowych rolach dostępnych dla graczy w Football Managerze 2015. Nawiązując do przewodnika TT&F podam przykłady takich graczy.

 

Kompletny boczny wysunięty obrońca to bardzo agresywnie grający i wysunięty boczny obrońca mający pozwolenie na częstą grę z przodu. Zapewnia to szerokość rozegrania i stwarza zagrożenie dla bramki przeciwnika, jeśli stworzy się ku temu okazja. Jest kompetentny w obronie, ale tworzy również silną broń ofensywną.

Przykład: Daniel Alves (Barcelona/Brazylia), Maicon (Roma/Brazylia)

 

Jeżeli większość nowoczesnych bocznych obrońców zapewnia szerokość rozegrania i koreluje z rolami graczy ustawionych wyżej, to ograniczony boczny obrońca nie spełnia żadnego z tych warunków. Jego rolą jest proste zabezpieczenie obrony. Zachowuje się, prawdę mówiąc, jak szeroko ustawiony środkowy obrońca. Nie kombinuje. Niewielu piłkarzy gra tak cały czas. Z reguły zachowują się tak tylko wówczas, gdy sytuacja meczowa wymaga ostrożnej postawy na tej pozycji albo zmuszeni jesteśmy na BO ustawić środkowego obrońcę.

Przykład: Andy Wilkinson (Stoke City/Anglia)

 

W przeciwieństwie do nowoczesnych wysuniętych bocznych obrońców, odwrócony cofnięty skrzydłowy nie pobiegnie po skrzydle zapewniając szerokość rozegrania, ale będzie grał za plecami klasycznego skrzydłowego i zbiegał do środka, aby zapewnić dodatkową opcję podaniową w strefie środkowych pomocników.

Przykład: David Alaba (Bayern/Austria), Leighton Baines (Everton/Anglia)

 

Regista to piłkarz z bardzo wysoką swobodą gry. Jest oczywiście w stanie zabezpieczać obronę, ale wolno mu zachowywać się jak wolny elektron i kreować grę. Często gra w głębi pola co daje mu czas na rozegranie. Jest rozgrywającym, więc piłka trafia do niego kiedy tylko jest to możliwe.

Przykład: Andrea Pirlo (Juventus/Włochy), Xavi Hernandez (Barcelona /Hiszpania)

 

Cofnięty pomocnik początkowo gra przed linią obrony, po czym cofa się między środkowych obrońców rozsuwając ich na boki i tworząc trójkę z tyłu. Jest także graczem biorącym udział w rozegraniu piłki na swojej pozycji.

Przykład: Sergio Busquets (Barcelona/Hiszpania)

 

Swobodny rozgrywający będzie grał głęboko we własnej strefie obronnej, ale również podążał za grą do strefy ataku. Gra podobnie do pomocnika długodystansowca, ale nie wykonuje agresywnych wejść w pole karne. Stwarza raczej stałą opcję podaniową z tyłu w połączeniu z uważną grą w defensywie.

Przykład: Cesc Fabregas (Chelsea/Hiszpania), Yaya Toure (Man City/Wybrzeże Kości Słoniowej)

 

Piłkarz, który jest centrum kreatywności swojego zespołu, choć pierwotnie gra na boku pomocy skąd przesuwa się do środka i do przodu próbując grać prostopadłe podania do kolegów w ataku. Czerpie korzyść z pierwotnej, bardziej defensywnej pozycji i przemieszcza się w strefy większego zagrożenia w ataku, gdy drużyna jest w posiadaniu piłki.

Przykład: David Silva (Man City/Hiszpania), Santi Cazorla (Arsenal/Hiszpania)

 

Enganche podobnie jak Klasyczna 10 (wł. trequartista - przyp. red.) ma pełną swobodę w przemieszczaniu się w celu wyjścia na dogodną pozycję kosztem pracy w defensywnie. Od Klasycznej 10 różni go mniejsza mobilność. Nie przemieszcza się na skrzydła, by otrzymać piłkę, lecz pozostaje w strefie środkowej szukając wolnej przestrzeni. 

Przykład: Juan Roman Riquelme (emerytowany, ostatnio Argentinos Juniors/Argentyna), jako alternatywny podano inny przykład - Tom Cleverley (Aston Villa/Anglia) – przyp. red.

 

Dosłowne tłumaczenie pojęcia wymyślonego przez Thomasa Mullera opisuje jego własny sposób gry:  “poszukiwacz przestrzeni”. Zaczyna w sektorze bocznym stwarzając opcje podaniowe, ale nie szaleje z boku, a zamiast tego w końcowej fazie akcji przemieszcza się do środka stwarzając przewagę i strzelając bramki.

Przykład: Thomas Muller (Bayern/Niemcy), Lukas Podolski (Arsenal/Niemcy)

 

Fałszywy napastnik jest głównym zagrożeniem dla bramki przeciwnika atakując z głębi pola. Ma zadanie nacierać w wolne pole lub miejsce wytworzone przez partnera z ataku. Jest również agresywny w odbiorze. Rolę tę wykreowała holenderska prasa obserwująca, jak za środkowym napastnikiem gra Dennis Bergkamp w Ajaksie i reprezentacji Holandii, który stwarzał sytuacje bramkowe wychodząc z głębi pola.

Przykład: Wayne Rooney (Manchester United/Anglia), Dennis Bergkamp (Ajax/Holandia)

 

Bocznego odgrywającego łatwiej spotkać w Skandynawii, niż gdzie indziej, a jest to bardzo interesujący wariant taktyczny. Stwarza siłowe zagrożenie w bocznym sektorze, gdzie łatwiej jest wygrać pojedynek główkowy i dzięki temu można kreować alternatywne kierunki ataku. Podobnie jak w grze z tradycyjnym odgrywającym, drużyna niezależnie od poleceń krótkiej gry będzie próbowała bezpośrednich podań do niego. Doskonałym przykładem był wygrany przez Everton 3:0 mecz z Arsenalem w kwietniu 2014, podczas którego Romelu Lukaku ciągle ogrywał słabszego bocznego obrońcę w osobie Nacho Monreala.

Przykład: Jonathan Walters (Stoke City/Irlandia), Romelu Lukaku (Everton/Belgia)

 

Fałszywa dziewiątka to całkiem nowa koncepcja i rola stosowana przez wielu napastników. Polega na cofaniu się po piłkę i uzyskaniu przestrzeni do jej swobodnego przyjęcia, a następnie na zwrocie i zaatakowaniu formacji obrony. Celem jest wyciągnięcie obrońcy i szybki zwrot wokół niego lub, jeśli obrońca nie da się wymanewrować, pokonanie go szybkością.

Przykład: Lionel Messi (Barcelona/Argentyna)

 

 

 

STYLE GRY

W tym dodatkowym rozdziale omówię style gry i sposób ich osiągnięcia. Zorientowałem się, że wielu graczy ma trudność z zorientowaniem się od czego rozpocząć tworzenie nowej taktyki lub pragnie naśladować styl, który znają i lubią. Często w takich wypadkach zły wybór ról, mentalności, ustawienia lub poleceń może zaburzyć równowagę drużyny.

 

Tworzenie stylu opartego na posiadaniu piłki ma dwa aspekty:

·         utrzymanie piłki,

·         pressing w celu jej odzyskania.

 

Niższa mentalność zdaje się działać lepiej na utrzymanie posiadania piłki, gdyż zachęca do większej cierpliwości i mniejszej skłonności do ryzyka. Ten styl jest oparty na powolnym zdobywaniu terenu bez graczy ekspediujących piłkę bezpośrednio do przodu. Obrońcy rozgrywają piłkę z tyłu mając często kilka opcji podaniowych w środku pola, jak również łącznika cofającego się ze strefy ataku. Grając tym stylem nie zaleca się używania odgrywającego, który w naturalny sposób zachęca do gry bezpośrednio z głębi pola i pomijania sektorów środkowych, a to zaprzecza przecież grze pozycyjnej.

Pomocnik odbierający piłkę świetnie zwiększa pressing na rywalu, ale całość formacji drużyny jest ważniejsza, a w tym stylu gry przede wszystkim chodzi o utrzymanie solidnej formacji obronnej. Gra pressingiem polega na ciężko pracujących rolach (pomocnicy odbierający piłkę, defensywni skrzydłowi itp.). Pressing może nie działać prawidłowo z mniej pracowitymi  rolami (klasyczna 10, enganche, raumdeuter itp.), jako że mogą one zniweczyć wysiłek reszty drużyny w pressingu. Pressing wymaga również dużej liczby graczy w środku pola i w ataku np.  4-2-3-1, 4-3-3 DP Szeroka itp.

 

·         Mentalność: kontratak, standardowa, kontrola

·         Polecane role: wysunięty rozgrywający, enganche, klasyczna 10, fałszywa dziewiątka.

·         Naturalne formacje: 4-2-3-1, 4-3-3 DP Szeroka, 3-4-3, 3-5-2.

·         Polecane instrukcje: dla posiadania piłki - krótsze podania, utrzymanie piłki, rozegranie piłki po ziemi, podania w pole karne, niższe tempo; dla odzyskania piłki -  skrócenie pola gry, agresywny odbiór piłki, więcej pressingu.

·          Role, których należy unikać: odgrywający.

Styl bezpośredni polega na szybkim przekazaniu piłki z obrony do ataku. Może to być albo zwinny kontratak, albo fizyczny i kontaktowy styl gry. Więcej bezpośrednich podań to oczywista i zauważalna cecha tego stylu gry, stosowana często w formacjach z mniejszą liczbą środkowych pomocników. Z zasady gra powinna omijać drugą linię i środkowi pomocnicy nie powinni pełnić w rozegraniu wiążącej roli.

Ustawienie bocznych graczy w grze bezpośredniej to często użyteczny sposób na szybkie przeniesienie ciężaru gry, a przy dobrym dryblingu umożliwia łatwą i skuteczną penetrację odsłoniętych szyków obronnych przeciwnika. Odgrywający jest dobrym celem zagrań bezpośrednich, lecz aby być efektywnym, wymaga partnera w ataku i innych graczy wchodzących z nim w interakcję. Cofnięty rozgrywający i regista są świetni w wyszukiwaniu okazji do kontrataku, ale już wysunięty rozgrywający (także enganche czy klasyczna 10) wymuszają grę przez środek pola (więc mniej bezpośrednimi podaniami), co przeczy założeniom tego stylu gry. Często styl ten łączony jest z mentalnością ofensywną i szybkim tempem, by utrzymać napór na obronę przeciwnika.

 

·         Mentalność: kontratak, ofensywna.

·         Polecane role: odgrywający, lis pola karnego, skrzydłowy, cofnięty rozgrywający, pomocnik długodystansowiec.

·         Naturalne formacje: 4-4-2, 4-1-4-1, 4-3-3.

·         Polecane instrukcje: więcej bezpośrednich podań, zagrania na skrzydła, rajdy między obrońcami, wyższe tempo.

·         Role, których należy unikać: boczny rozgrywający, wysunięty rozgrywający, enganche, klasyczna 10, fałszywa dziewiątka.

 

 

 

 

KONIEC

 

 

Link -> oryginalny poradnik w języku angielskim znajdziecie na Sports Interactive Forum.

 

 

Tłumaczenie: Znachor

Korekta: Kwiatek

Redakcja: Piotr Sebastian

 

Dziękujemy.