4-3-3 Esio

3-3 Esio

                Słowem wstępu. Taktyka stosowana na najnowszym patchu, używana w Sampdorii oraz analizowałem pierwsze 5 meczów Serie A. Wyniki można określić, jako ponadprzeciętne. Jeżeli chodzi o instrukcje wobec rywali to zastosowałem rady z poradnika Iwabika: http://www.centrumfm.org/artykul-759,Indywidualne_instrukcje_dotyczace_rywali.html . Polecenia stosuję już od jakiegoś czasu i mogę powiedzieć, że Iwabik miał rację!

Taktyka ta opiera się na bardzo popularnym ostatnio systemie, który bazuje na 4-5-1, gdzie występuje defensywny pomocnik, dwóch środkowych oraz dwóch skrzydłowych. W pewnych aspektach formacje wyglądają właśnie jak 4-3-3, a nie jak standardowe 4-5-1.  Taktyka opiera się, podobnie jak większość tego typu taktyk na kontrolowaniu przebiegu gry oraz na płynnym przechodzeniu z obrony w atak i na odwrót.

                Na początek skupmy się na poleceniach wobec piłkarzy. Mają oni za zadanie grać ostro (agresywny odbiór piłki) oraz atakować skrzydłami. W tym miejscu widzimy, że skrzydła mają decydujące znaczenie dla ataku. Dodatkowo zespół ma za zadanie utrzymywać wysokie tempo, dlatego też niezbędny będzie wysoki atrybut wytrzymałości u piłkarzy.

                W zasadzie polecenia indywidualne są znacznie ograniczone do minimum, dzięki czemu taktyka powinna być zrozumiała w zasadzie do piłkarzy z każdej ligi. Jedynym czynnikiem, który zaprzecza tej tezie jest przypisanie bocznym obrońcom roli „Kompletnych bocznych wysuniętych obrońców”, przez co wymagania wobec BWO znacznie rosną. Przypomnę, że od KBWO oczekuje się rajdów a’la Dani Alves, wrzucania, podawania, niekiedy rozgrywania, a w taktyce opartej na grze skrzydłami dodatkowo te wymagania rosną. Także osobom, które chcą wykorzystać tę technikę w słabszych klubach radziłbym zmienić rolę na Boczny obrońca lub Boczny wysunięty obrońca. Następnym, moim zdaniem, błędnym poleceniem jest przypisanie ŚO(Dokładniej temu bliżej lewej strony) przypisana została instrukcja „Więcej bezpośrednich podań”, które w trakcie rozgrywania kilku meczów doprowadzały do niebezpiecznych sytuacji, na szczęście żadna z nich nie zakończyła się golem. Nie wiem czy autor taktyki posiadał na tej pozycji świetnego ŚO, który bardzo dobrze grał piłką, ale dla innych klubów, w których zazwyczaj ustawia się obrońców „jak leci” jest to niebezpieczne polecenie.

                Następnym zawodnikiem, którym pragnę się zająć jest defensywny pomocnik, który dostał także polecenie „Więcej ryzykownych podań”, które zważywszy na jego miejsce w defensywie i rolę „rygiel defensywny” nie jest moim zdaniem właściwe. Z moich obserwacji takie podania niejednokrotnie psują efektywność DP oraz jego ocenę (ze względu na wysoką ilość niecelnych podań oraz podań do rywali).

                Dwójka środkowych pomocników to odpowiednio wysunięty rozgrywający oraz pomocnik długodystansowiec, jeden odpowiada za kreowanie, drugi za destrukcję. Polecenia w zasadzie ograniczają się jedynie do naturalnych dla tej pozycji. Dla pomocnika długodystansowca zastosowano polecenia krótszego krycia oraz większego pressingu. Krótsze krycie niekoniecznie się sprawdza przy tej roli, jednakże przy indywidualnym kryciu powinno wyłączyć zawodnika z gry.

                W tym akapicie skupię się na skrzydłowych. W zasadzie to oni mają za zadanie kierować grą zespołu oraz na nich i napastniku koncentruje się główna siła ofensywna. Napastnik powinien być szybki i dobrze grać bez piłki, ponieważ zastosowano wobec niego polecenie „Wychodź na wolne pole”.

                Reasumując. Silnymi stronami taktyki na pewno jest kontrola gry oraz gra skrzydłami. Na niekorzyść na pewno przemawiają ryzykowne polecenia indywidualne dla zawodników defensywnych. Taktyka z pewnością po kilku korektach nada się do każdego klubu.

Autorem analizy jest Scross