Światło. Setka pulsujących żółtych nitek, jak rozpalony kosmyk włosów, przedarła się przez zasłonę i oślepiła mnie nagłym wybuchem.

“No se mueva.”

Biały sufit, biała ściana. Wszystko białe. Straszny ból głowy i jakieś kroki wokół mnie. Pomimo ogromnej chęci nie mogę odwrócić głowy i spojrzeć  skąd dochodzą te hałasy. Zresztą i tak bym nie dał rady, bo otwierając oczy wpada do nich tyle światła, że natychmiast mam ochotę je zamknąć. Gdzie ja jestem?

“Qué tal te encuentras?”

Jak wolno świadomość powraca do człowieka. Najpierw są bodźce, dopiero potem umysł zaczyna chwytać się każdego dźwięku, każdego obrazu, zestawiając je najszybciej jak potrafi. Układając misterny schemat odpowiedzi: gdzie? jak? kiedy? co?

„Por favor, quédese quieto.”

Pamiętam tylko światła, okropny pisk i zgrzyt szorującego metalu. Szpital. Jedynym wytłumaczeniem jest szpital. Jak niewiele człowiekowi potrzeba, żeby wyciągnąć wnioski na podstawie drobnych poszlak. No dobra, może wcale nie takich drobnych. Czemu mnie nic nie boli?

„Relájese y respire profundo.”

Prócz solidnych potłuczeń i obitych żeber nie miałem żadnych innych podstaw, aby pozostawać ubezwłasnowolnionym we własnym ciele. Dochodził jeszcze szok, ale lwia jego część była zapewne efektem stanu hiszpańskiej służby zdrowia. Zawinąłem się stamtąd najszybciej jak mogłem.

Zdumionej mym szybkim powrotem do klubu gawiedzi nie pozwoliłem zbyt długo rozpływać się w wyrozumiałych gestach. Zanim analiza Malagi zjawiła się na moim biurku, skauci dali mi do podpisania umowę Lucasa Jansona (perła bociana78).

Nie wiem czy to był efekt mojego niespodziewanego wypadku, ale chłopcy naprawdę sprężyli się w Maladze. Cztery razy Marcelino zmieniał taktykę w tym meczu, ale bez skutku. Gospodarze nie potrafili narzucić nam swojego stylu gry, a myśmy groźnie atakowali. Brakowało tylko skuteczności. Gdyby nie błąd bramkarza w końcówce spotkania pewnie skończyłoby się remisem, ale wprowadzony  na boisko Walter nie zwykł marnować takich prezentów i w 80 minucie umieścił piłkę w pustej bramce po błędzie Caballero.

Dzięki nieoczekiwanemu zwycięstwu wskoczyliśmy na 12 miejsce w tabeli zapewniając sobie utrzymanie na trzy kolejki przed końcem sezonu. Bezpowrotnie zerwaliśmy most łączący nas z Liga Adelante, tym bardziej, że trzy pozostające nam do rozegrania mecze wskazywały jasno, że nawet  miejsce w pierwszej dziesiątce było w naszym zasięgu. Skoro po 35 kolejkach wciąż liczyliśmy się w walce o pierwszą dziesiątkę, cel został osiągnięty z nawiązką. Dwaj pozostali beniaminkowie mieli mniej radosne miny. Rayo szamotało się bezradnie broniąc się przed spadkiem (choć moim zdaniem ich los był już przesądzony), a Almeria musiała wciąż jeszcze walczyć o każdy punkcik.

Drugą zapowiedzią nadchodzącego sezonu został w Valladolid 24-letni Hugo Bellerin z tonącego Rayo Vallecano (kolejny okaz bociana78). 1.3 mln euro to niezbyt wygórowana kwota za tego obiecującego zawodnika. Mam nadzieję, że obaj z Jansonem szybko się odnajdą w klubie, bo mój nowy doradca zaczyna właśnie obgryzać paznokcie.

Znowu rozdzwonił się telefon. Zaproszenia z Hull, Twente, TSV 1860, Genk, Guimares. Lorient czy Blackburn nie mogły jednak pobudzić mojego tętna do żwawszego tempa.

Zanim wybiegliśmy na ostatni mecz sezonu przed własną publicznością z walczącym o utrzymanie Elche, kilka spraw w Primera Division się wyjaśniło. Rayo ostatecznie spadło z ligi (Bellerin się pewnie cieszy), a porażki Almerii i Celty sprawiły, że zyskaliśmy pewność zajęcia 15 pozycji (w najgorszym przypadku). Wygrana z Elche mogła nam dać dużo lepsze perspektywy.

Mecze z drużynami broniącymi się przed spadkiem nigdy nie są łatwe, a te rozgrywane pod koniec sezonu zyskują dodatkową porcję emocji. Tym razem nie było inaczej.

Pomimo mocnego podkręcenia drużyny i przesunięcia ciężaru poleceń do zadań ofensywnych początek był niemrawy. Dopiero po kwadransie chłopcy złapali o co mi chodziło z tą wąską obroną Elche. Kiedy zobaczyli co to znaczy szeroka gra na skrzydłach i przesunięcie środka na przedpole zbyt rozciągniętego rywala, mogłem spokojnie usiąść na ławce i rozkoszować się widokiem.

Jeżeli trzy punkty zdobyte z Elche mnie ucieszyły, to nawet zero z Realem w Madrycie mogłem przyjąć spokojnie o ile uniknęlibyśmy blamażu. Powrót do Łódki.

Barcelona postanowiła wbić ostatni gwóźdź do trumny Gerardo Martino i po odpadnięciu z Ligi Mistrzów już w pierwszej rundzie, przegranej batalii o tytuł mistrzowski, nie dali rady Królewskim w finale Pucharu Króla. Jeżeli Argentyńczyk to przetrwa, będę zdumiony.

Jeżeli w potyczce z Realem szukałem wyłącznie zachowania twarzy, mogłem być usatysfakcjonowany. Zespół dzielnie wybijał piłkę przez całą pierwszą połowę, a Real równie dzielnie starał się udawać, że rywalizujemy naprawdę. W drugiej połowie (przy wyniku 0:0) przestało mnie to bawić i zagraliśmy odważniej. Efekt był widoczny gołym okiem. Przestaliśmy Realowi przeszkadzać i od razu zagrał dużo lepiej. Naszą aktywność ograniczyliśmy do kilku pudeł Lucasa oraz bezowocnych prób przebijania się skrzydłami. Co w tym meczu mieliśmy do powiedzenia? Kilka ciepłych słów w stronę sędziego. That’s all my folks!

Przed ostatnim meczem sezonu wciąż mieliśmy przynajmniej matematyczne szanse na miejsca 10 -14. Uznałem to za sukces debiutanckiego sezonu.

Mecz z Almerią rozpoczął się źle, potem potoczył się kiepsko, rozwinął marnie i zakończył fatalnie. Zbyt mało motywacji, zbyt wiele improwizacji. Wszystkie taktyki do kosza. Trzeba zacząć grać inaczej. Posiadając taki potencjał ofensywny jak w Czołgu i stając naprzeciw takiej drużyny jak Almeria, powinniśmy walić w nich jak w bęben, a tymczasem tylko od wielkiego święta słychać było cichutki werbelek. Oczywiście opieprz w szatni pomógł, miejsce na koniec sezonu było godne, ale nie miałem złudzeń: z tą drużyną w przyszłym sezonie powinniśmy mierzyć stanowczo w pierwszą dziesiątkę z widokami na europejskie puchary. Obecnymi taktykami nie da się tego zrobić. Zbyt wiele bigosu, zbyt mało chleba.

Sezon za nami. Dwa pierwsze transfery na nowy rok zrobione. Sytuacja finansowa stabilna. Drużyna zgrana.

Pora na podsumowanie.

1.       Najważniejsze zmartwienie to taktyki wyjazdowe. Proszę o wyrzucenie do kosza wszystkiego co graliśmy na wyjeździe i opracowanie nowych planów taktycznych. Coś musimy zrobić, bo nie może być tak jak dotąd. Potrzebujemy jedną obronno-zaczepną do gry z kontry oraz drugą obronno-obronną do przetrwania z potentatami.

2.       Taktykę na mecze przed własną publicznością zostawiamy w formie Czołgu. Podkoloruję nieco polecenia i powinno być dobrze także w przyszłym sezonie.

3.       Proszę o decyzje personalne dotyczące wygasających kontraktów. Komu przedłużamy, komu dziękujemy?

4.       Proszę o decyzje personalne dotyczące pozostałych zawodników? Czy ktoś ląduje na liście transferowej?

5.       W świetle powyższego: czy uzupełniamy jeszcze skład jakimś transferem? Dopuszczam maksymalnie dwa wzmocnienia i tylko w zamian za sprzedanych zawodników i tylko zawodników posługujących się językiem hiszpańskim.

Kończymy rzutem oka na finanse

Kończymy rzutem oka na finanse, ale te nie budzą moich zastrzeżeń i prowadząc taką politykę jak dotąd, powinniśmy w przyszłym sezonie utrzymać zyskowność na nie mniejszym poziomie.

Aktualny plik z zapisem stanu gry (151MB).