The Kop. Jest to największa jednokondygnacyjna trybuna w Wielkiej Brytanii mogąca pomieścić ponad 12000 widzów. Znajduje się za bramką po prawej stronie patrząc z perspektywy kamery telewizyjnej skierowanej na boisko. Zasiadają na niej na każdym meczu najbardziej zagorzali fani. Ze względu na jej wielkość jest najgłośniejszą trybuną na Anfield i z niej pochodzi większość klubowych przyśpiewek. Spośród wszystkich trybun Anfield na the Kop najtrudniej się dostać, gdyż zawsze jest niezliczona ilość chętnych.

Zasady obowiązujące na The Kop wszystkich kibiców:

Zawsze wspieraj zespół, niezależnie od tego, czy gra dobrze, czy źle.

Jeśli zespół gra źle, dopinguj go jeszcze mocniej, gdyż potrzebuje on twojej pomocy.

Jeśli zawodnik walczy, wykrzycz jego nazwisko jeszcze głośniej i częściej. On  tego potrzebuje.

Jeśli rywale są lepsi i spisują się dobrze, doceń to i oddaj w należyty sposób.

(Opis za portalem www.lfc.pl)

Danny Batth. Transfer jednak nie dojdzie do skutku. Nie dlatego, że przeszło mi zainteresowanie tym zawodnikiem, ale 4.2 mln za transfer oraz czteroletni kontrakt z 29-letnim zmiennikiem uznałem za przesadę. Poczekam do końca okna transferowego. Przyciśnięte Reading powinno spuścić z tonu, a i sam zawodnik będzie łatwiejszy w obsłudze.

Młodzież zaczęła podnosić głowy. Wright, De Paula i Grant zażądali wypożyczenia. Nie rozumiem. Wolą grać regularnie po wsiach, niż walczyć o miejsce na Anfield? Z Wrightem poszło jeszcze OK, będzie walczył o miejsce, ale De Paula i Grant powiedzieli mi zdecydowanie, żebym się bujał. Źle to rozegrałem. Puścić ich i tak nie mogę, ale w efekcie pozostał niesmak i niskie morale.

Równocześnie na Anfield przybył Daniel Munoz. Młody bramkarz z podobno wielką przyszłością. Przez rok bankowo będzie się aklimatyzował w klubowych rezerwach. Potem może się go wypożyczy, szczególnie jeżeli pojawią się w klubie bardziej doświadczeni zmiennicy.

Przed sezonem nasze szanse oceniane są stanowczo zbyt nisko (piąte miejsce i notowania 10-1). Dzieli nas moim zdaniem mniejszy dystans od pierwszej czwórki (Man City 5-4, Chelsea 5-4, Arsenal 5-2 i Manchester Utd 3-1), a ocenę Arsenalu jako trzeciej siły w Anglii uważam wręcz za obraźliwą dla nas. Jeżeli ktoś może nam przeszkodzić w walce o pierwszą czwórkę, to na pewno nie Kanonierzy.

Skoro gramy praktycznie tym samy składem co Laudrup warto spojrzeć jak Michael radził sobie w zeszłym sezonie. Nie wyglądało to dobrze. Od 9 kolejki (czyli w takim okresie rozgrywek kiedy sytuacja w tabeli się wyjaśnia i krystalizuje) nie udało mu się ani przez chwilę nawiązać walki o czołowe lokaty, a w połowie sezonu przebywał poza pierwszą dziesiątką. Trzeba mieć talent, żeby zespół z taką druga linią sprowadzić na dół tabeli. Daleki jestem od zbytniej pewności siebie, ale z całym szacunkiem dla wyrównanej i walecznej angielskiej ekstraklasy, zespół wydający ponad 120 mln rocznie na pensje powinien bez trudu co roku mieć miejsce w europejskich pucharach.

Szybki rzut oka na porównanie średniej wysokości atrybutów naszej drużyny z resztą rywali umacnia mnie zresztą w powyższym przekonaniu. Manchester City (aktualny Mistrz Anglii) występuje w poniższym zestawieniu tylko dwa razy w roli lidera (ustawienie się i strzały z dystansu). My? Aż 9 razy!!!

Księgowy mnie uspokoił, że sprzedaliśmy 34987 karnetów. Tyle ile w zeszłym roku. Nieźle. Polak ich nie odstraszył, a poza tym to oznacza, że 77% naszego stadionu wypełniają stali klienci.

Początek sezonu to jednak spore nagromadzenie spotkań. Spójrzcie na kalendarz.

Martwią mnie przede wszystkim wyjazdowe mecze z Manchesterem City i potem z Cardiff. Będziemy musieli szybko regenerować  zawodników pierwszego składu, bo zmiennicy nie grają na odpowiednim poziomie, a wejście w sezon jest kluczowe dla naszego morale, szczególnie w kontekście sporych wahań poszczególnych piłkarzy.

Tymczasem cała uwaga skupiona na Arsenalu, któremu z naszego sztabu szkoleniowego przyglądał się Znachor. Oto jego raport:

„Cechy ogólne:  Rany Bozzzkie, kto to jest Leonid Slutskiy??? O, nierządne królestwo i zginienia bliskie.... No dobra, koniec beki z trenera, coś o zespole tera (proszę docenić subtelny rym).

Bramkarze słabsi od naszych w grze 1 na 1 oraz w wyrzutach. Obrona bardzo dobra szybkościowo. Pomoc średniawa w odbiorze i strzałach z dystansu, ale miarą siły niech będzie fakt, że Ozil częściej nie gra niż gra. Najgorzej Arsenal stoi w ataku (to chyba od czasu odejścia Henry'ego).

Paradoksalnie słabości w chwili obecnej upatruję na prawej pomocy. Z najlepszych wyborów na tej pozycji Arsenal ma Baririego i Ozila. Obaj są niesamowici, to tamtędy głownie suną ataki, ale nie jest to naturalna pozycja Baririego, a Ozil już fizycznie na emeryturze. Co nie znaczy że nie są groźni. Ale w ostatnim naszym meczu na Emirates udało się Baririego wykartkować. I to już w 22 minucie.

Silne strony ataku: W przypadku Arsenalu - chyba gra dwoma napastnikami, którzy nieźle się uzupełniają. Jest ten szybki i jest ten atletyczny, czyli chyba mamy duo odgrywający/lis pola karnego.

Słabe strony obrony: W cechach szybkościowych mniej więcej dorównuje naszemu atakowi, natomiast w grze w powietrzu wyraźnie odstaje. Vlad Chiriches jest raczej powolny. Ma kiepską Agresję (11), co przy PPM "Często atakuje z piłką" można wykorzystać i przejąć kontrolę na połowie przeciwnika. Drugi podstawowy obrońca (Tah) jest z kolei szybki, ale ma średni zryw (Przyspieszenie 13). Determinacja i Agresja jeszcze gorsze (10), natomiast jemu nie warto przypinać presji (PPM "Nie oddaje piłki pod presją").

Sugerowane taktyka i polecenia dla drużyny: Agresywny odbiór piłki, utrzymanie piłki, miękkie dośrodkowania, wysoki napastnik odgrywający, wrzutki w pole karne.”

Ze szczegółów raportu wynikało dodatkowo, że Kanonierzy grają najczęściej 4-4-2. ANFIELD nadawało się jak ulał. Z niewiadomych przyczyn ani na boisku, ani na ławce nie pojawił się Bariri. Być może Slutskiy oszczędzał swoją gwiazdę na barażowy dwumecz z Metalistem o awans do fazy grupowej Ligi Mistrzów. To nie było moje zmartwienie.

Byłem przygotowany na wojnę z Ozilem i Griezmannem na skrzydłach, byłem gotów na agresywny pressing Ramseya, ale nic takiego nie było potrzebne. Krótko mówiąc odcięliśmy ich od piłki, a Arsenal nie miał nic do powiedzenia ani przed przerwą, ani po. Spójrzcie na statystyki.

Już w 6 minucie Unal uwolnił się od obrońców, został obsłużony świetnym podaniem Sterlinga i wyszliśmy na prowadzenie. Obawiałem się reakcji rywali, ale wszystko na co ich było dziś stać to bezradne próby oskrzydlania obrony i niezdarne (oraz niecelne) strzały w mało oczywistych sytuacjach. Szkoda tylko  naszej małej skuteczności. Powinno być 3:0, a i przy piątce Kanonierzy nie mogliby mieć pretensji. Szkoda, bo w BPL liczy się różnica bramek, ale nie zamierzałem narzekać. Zaliczyliśmy bardzo udany debiut, a defensywa spisała się wzorowo. Brawo Znachor.

Pierwsza rzecz, która mnie zdziwiła po tym meczu to fakt, że Corchia zażądał wystawienia go na listę transferową. Zgroza! Oto co znaczy brak pucharów europejskich. Co my zrobimy bez COrchiego i bez klasowego zmiennika. Nawet Benzia mnie tak nie martwi, bo sobie ściągniemy z powrotem Routledge’a, a  za Digne (jakby co), którego obserwuje Atletico, może wejść Wright, no ale Gordon nie jest gotowy do zastępstwa na prawej obronie, a Connolly to co najwyżej opcja ratunkowa.

Oczywiście De Paula i Grant, którzy nie załapali się nawet do meczowej osiemnastki osiągnęli w kilka dni tragiczne morale!!!! Kompletnie tego nie przewidziałem. Zdaje się, że to będzie nasz największy problem w tym roku. Corchia i Benzia na liście, De Paula i Grant rozżaleni, Vydra, Gobbi i Digne obserwowani (odpowiednio Milan, Totenham i Atletico). Dlaczego nie było żadnych sygnałów w lipcu???

Tymczasem musiałem się jednak skupić na wyjazdowym meczu z Mistrzem Anglii. Jeżeli wierzyć Znachorowi Manchester City był trudny do ugryzienia.

„Cechy ogólne:  Bardzo dobrze grają z klepki i są nieźli w decyzjach, ale bez szału. Bramkarze - chciałem już napisać, że to opoka drużyny, ale zerknąłem na statystyki obrony. Jedyne słabe punkty to wykopy i gra w powietrzu. Obrona - dramat, ale dla nas. "Słabe" punkty to przyspieszenie i krycie, w których to mają odpowiednio 2  i 3 miejsce w lidze. To chyba nie muszę pisać na jakim poziomie jest reszta? Pomoc - rewelacyjna technika i strzały z dystansu, jeśli są gdziekolwiek kiepscy  to w odbiorze. Atak - wykańczanie, strzały z dystansu, ruch, przyspieszenie - rewelacyjne. Stosunkowo kiepska gra głową. Najniższą średnią ocen (po całym sezonie!) z zawodników pierwszego składu ma lewy obrońca, Jonathan Silva, i jest to 6,99. Co daje do myślenia.

Silne strony ataku:  Gra dryblingiem, szybka wymiana podań, niekonwencjonalne zagrania.

Słabe strony obrony:  Brak. Kazanovic jest kiepski w agresji, ale Nastasic wyrównuje to z nawiązką. W zasadzie jeśli zagrają optymalnym składem obrony (Silva-Nastasic-Kazanovic-Bartra) to tylko łut szczęścia może nas uratować. 85-90% wygranych odbiorów, 90-95% wygranych pojedynków główkowych.  Vincent Kompany na szczęście odchodzi na emeryturę, bo przyszłoby się kompletnie załamać. Ale i tak Aymeric Laporte rządzi. Więc nasza szansa w tym, że przed meczem co najmniej dwaj z podstawowej czwórki wypadną. Albo ktoś będzie miał dzień osła. Nic, tylko tłuc łbem w ścianę (nie do zarysowania, dodajmy)

Ogólnie wszyscy czołowi gracze ofensywni są bardzo szybcy, zwinni, umieją dobrze rozprowadzać piłkę i poruszać się po boisku. Zdolni do niekonwencjonalnych rozegrań, obdarzeni nadprzeciętną techniką. Jedyne słabe punkty to waleczność i gra głową. Cały kwartet ofensywny jest wysoce bramkostrzelny i ma dużo asyst.

Można tak dalej kontynuować, bo dowolny zawodnik pierwszej 11 byłby gwiazdą w pozostałych zespołach.”

Grali najczęściej 4-2-3-1 i szybko się to potwierdziło. Wracającego do zdrowia po kontuzji Hart’a w bramce zastąpił Willis i to była pierwsza dobra wiadomość dnia. Po drugie na boisko nie wyszli ani Allione, ani Silva (wyjazd na Igrzyska), a Laportę oszczędzano chyba na trudniejsze mecze w przekonaniu menedżera (może na Arsenal w lidze, albo Milan w Superpucharze Europy), ale zbyt wiele to moich obaw nie rozwiało. Rozpoczęliśmy WALLEM w najsilniejszym możliwym ustawieniu, a do zawodników zaapelowałem o pełną koncentrację, bo pozostali na boisku przeciwnicy to w dalszym ciągu potwory.

Zgodnie z oczekiwaniami, założeniami i instrukcjami mecz rozpoczął się na dobre w drugiej połowie. W pierwszej Citizens nie mogli sforsować naszych zasieków z żadnej strony i żadnym sposobem (sytuacji 0, okazji 0, strzały 3: niecelny 1, zablokowany 1, obroniony 1). Z szatni wyszli nastawieni bojowo, agresywnie i ofensywnie. Nie trzeba nam było dwa razy powtarzać. Uwolniłem trochę Unala od zadań defensywnych, podkręciłem pressing w drugiej linii, w szczególności na środkowych obrońców. Zaczęło się niewinnie. W 52 minucie Shawcross trafił w słupek po dośrodkowaniu z rzutu wolnego. Trzy minuty później Villas-Boas zrozumiał, że zapach Laudrupa wyparował z naszej szatni bezpowrotnie. Coutinho z lewej strony zagrał piłkę do wychodzącego na wolne polne w środku boiska Suso, który znalazł przed sobą kilka metrów przestrzeni, ale groźbę sytuacji z wychodzącym do przodu Unalem oraz pędzącym już prawym skrzydłem Sterlingiem wyczuł Al-Bloushi i wślizgiem przeciął podanie. Był jednak na tyle spóźniony, że kierunku piłki już nie mógł kontrolować, a ta trafiła wprost pod nogi Unala. Trzy metry wyprzedzenia nad Nastasicem wystarczyło, a jednak… Willis w ostatniej chwili odbił do boku sprytny strzał Unala. Ech… Potem gospodarze byli już ostrożniejsi i znów mecz stał się zacięty i zażarty. W takich meczach czeka się na jeden błąd, albo przebłysk genialności którejś z gwiazd. Manchester miał ich więcej, ale fortuna… W 68 minucie Corchia przeciął podanie Hjoberga do Draxlera i popędził prawym skrzydłem. Korytarz szybko zamknął mu jednak wracający Draxler, więc zwolnił akcję. Przetrzymał piłkę przy prawej linii, rozejrzał się i cofnął do Bendera, który wyparzył Suso na dwóch, może trzech metrach wolnej przestrzeni, bo Hiszpana pilnowało dwóch rywali. To wystarczyło. Genialne podanie. Sterling. Spóźniony Nastasic, spóźniony Angelo. Sterling wbiegł w pole karne, poczekał na ruch bramkarza i umieścił piłkę w siatce!!!

Zwykle w takich sytuacjach mówi się, że stadion zamarł, ale kto choć raz był gościem na Blue Moon, ten wie, że zwykle nie bywa tam zbyt głośno. Citizens przeszli na 4-4-2, więc my przeszliśmy na ANFIELD. Ryzykowne? Być może, ale nasze 4-2-3-1 niezbyt dobrze radzi sobie z ustawieniem 4-4-2, a 4-2-2-2 wręcz przeciwnie. Jednak napór gospodarzy był olbrzymi. W ostatnich dziesięciu minutach naprawdę nas przycisnęli. Pograłem trochę na zwłokę zmianami, zagraliśmy ciut na czas i cofnęliśmy się na skrzydłach. Kilka ostatnich minut przeszli na 4-3-3, więc wrócilismy na WALL i wytrzymaliśmy do końca. Ladies and Gentleman! MR. ZNACHOR! That’s the way (I like it!).

Postronny obserwator pomyślałby: szczęście. My w szatni wiedzieliśmy: ATI. Analiza. Taktyka. Interakcja. O matko! Ograliśmy na wyjeździe koronowane głowy, a przecież jeszcze nie znamy na pamięć wszystkich aspektów naszych taktyk.

W Cardiff zjawiło się ponad 30tys widzów, żeby zobaczyć mecz drużyny, o której Znachor pisał tak:

„Cechy ogólne:  Drużyna Spaślaków. Najcięższa w lidze. No cóż, do młyna bym z nimi nie stawał, ale w gałę... Najpierw to, w czym są mocni. No, więc są w miarę, jeśli chodzi o siłę. OK, to teraz słabe punkty. Podania. Mając średnią 9,50 prawie na pewno grają bezpośrednimi. W reszcie też co najwyżej są średni (7-9 średnia w lidze).

Silne strony ataku: Szybkość. Kaikai - po 15 Szybkość i Przyspieszenie, 16 Zwinność. Dembele - Szybkość i Przyspieszenie po 17, Zwinność 14, Siła 18. No liczą na balona z dorzutu. Po prostu trzeba ich tej nadziei pozbawić.

Słabe strony obrony:  Naprawdę mam dylemat. Co jeden to leszcz (oczywiście mając Premiership jako punkt referencyjny) i naprawdę nie wiem kogo ten biedak Howe wystawi, więc nie wiem u którego leszcza wyszukiwać co u niego jest najleszczerskie. Moim zdaniem grajmy swoje.

Styl mijania linii obrony: Piłka posłana na dobieg albo zlitowanie. No bo na piorun to chyba długo by czekali...

Główny punkt przechwytu piłki: arbiter liniowy

Sposób asyst: Nie mam pojęcia

Ustawienie linii obrony: Logika mówi, że cofnięta. Ale z drugiej strony z takimi tuzami na obronie to aż strach się cofać.

Rozgrywający (jeśli tak, to przewidywana pozycja): Hmm. Pozycję to mam. Najbliższe okienko transferowe.

Sposób gry skrzydłowych: Rozpaczliwiec

Sposób gry bocznych obrońców: Owłasnenogipotykacz.

Sugerowane taktyka i polecenia dla drużyny: Szczerze? Czas na rotację. A gra się tak jak przeciwnik pozwala. Więc nie pozwólmy.”

Mimo wszystko zagrałem TWISTEM. Niepokoiła mnie (wbrew Znachorowi) prawa strona boiska. Faraoni i Mutch w przegranym meczu z Tottenhamem znaleźli się kilka razy w groźnych sytuacjach pod bramką Kogutów. Przypadek? Okazało się, że przypadek.

Ilością sytuacji z tego meczu można by obdzielić dwa nasze poprzednie spotkania. Tym niemniej rzecz rozegraliśmy na chłodno. Po strzeleniu bramki (w 2 minucie Suso!) przeszliśmy na WALL, którym dograliśmy do końca spotkania. Jakie to proste! Zablokowaliśmy rywali całkowicie i spokojnie kontrowaliśmy. W drugiej połowie jeszcze dwie szybkie bramki zaraz po wyjściu z szatni (był lekki opierdziel) i do końca już obyło się bez zmian, choć rywal w końcówce przycisnął i raz zagroził.

Zaraz po meczu Gobbi zaczął się domagać częstszej gry. Tak to jest mieć utalentowanych juniorów.

O meczu z Bury w Capital Cup (3:0) nie zamierzam się rozwodzić. Oczywiście ANFIELD. Bury w ogóle nie było w stanie nawiązać walki. Statystyki tego meczu mówią wszystko z wynikiem włącznie, choć ten mógł i powinien być wyższy. W  70 minucie przy stanie 3:0 przeszedłem na TWIST tylko z tego powodu, żeby dać szansę Gobbiemu.

W raportach skautów pojawił się niejaki Arriaza. Zdaniem doradców nieprzekonywujący, ale gdyby Benzia odszedł…

W 3 rundzie Capital Cup zagramy z MK Dons czyli naszym klubem filialnym prowadzonym przez Franka Lamparda! To oczywiście silniejsza drużyna od Bury i bardzo młody zespół, ale stosunkowo niedawno znaleźli się na zapleczu ekstraklasy i póki co bardziej martwią się utrzymaniem w Championship niż atakiem na Premier League. Ponadto Zarząd całkiem olał te rozgrywki, więc i ja zamierzam je traktować rezerwami, przynajmniej do czasu dojścia wysoko, wtedy się zobaczy, czy kalendarz i szanse na trofeum nie dadzą się pogodzić, szczególnie jeżeli w lidze będzie nam szło tak dobrze jak dotąd.

Co to znaczy mieć silną drużynę przekonałem się już w pierwszej przerwie na mecze reprezentacji. Siedemnastu zawodników dostało powołania do kadry, a wraz z dowołanym naprędce Morettim  wyszło 18! Morttiemu trzeba będzie dać szansę, bo grając w reprezentacji Argentyny szybko się rozczaruje statusem zmiennika, a umiejętności ma już jak Shawcross.

W ostatnim dniu okna transferowego kupiłem Battha. Kwota 3.3 mln oznaczała 900tys. oszczędności w stosunku do warunków wynegocjowanych z Reading trzy tygodnie wcześniej. Opłacało się.

Manchester City się dozbroił, a Nottingham Forest przewietrzył szatnię.

Zainteresowanie naszymi graczami określiłbym jako słabe. Było kilka ofert, ale lekko-pół-śmiesznych, a składające je kluby nie były zdeterminowane do transferów, więc nie sposób się było dogadać. Nie musze wspominać, że Corchia, Benzia, Grant i De Paula nie byli z tego faktu specjalnie szczęśliwi.

Na St. James’ Park przyjechaliśmy maksymalnie skoncentrowani. Powód? Raport Znachora.

„Cechy ogólne: O ile z Cardiff można było sobie troszkę pożartować, to Newcastle mieści się zdecydowanie w wyższych stanach średnich. Z pewnością wychodzi im tiki-taka, liczmy na to, że się zabarcelonią na śmierć. Obrona bardzo groźna. Stosunkowo kiepski Wyskok jest równoważony dobrą Grą Głową, słabawe Przyspieszenie to niezła Szybkość. Druga linia w podaniach ustępuje tylko Czerwonym Diabłom z Old Trafford. Jeśli można się do czegoś w ataku przyczepić, to do Szybkości (moim zdaniem Wykańczanie Akcji jest "over-rated").

W skrócie:  Wygląda na to, że sympatyczny Bask wreszcie zakończył erę frustracji na St. James' Park. Zespół, którego należy się obawiać  zwłaszcza na wyjeździe. Biorąc pod uwagę filozofię gry preferowaną przez Karankę, czeka na nas drużyna utrzymująca piłkę, preferująca krótkie podania, w razie straty piłki błyskawicznie dążąca do jej odzyskania.

Silne strony ataku:  Gra głową, atak pozycyjny. Luuk de Jong idealnie wpisuje się (niestety) w styl gry - potrafi właściwie odnaleźć pozycję, przepchnąć obrońcę, wygrać pojedynek główkowy i odegrać piłkę do jednego ze schodzących skrzydłowych lub samemu zakończyć akcję strzałem. Do tego PPM's niemal idealne: zdziwiłbym się, gdyby nie był odgrywającym (atak lub wsparcie), to już zależnie od harmonii pozycji w zespole i miejsca na boisku.

Słabe strony obrony:  Yanga-Mbiwa słabych punktów nie ma, chyba że za taki uznamy Zwrotność=11. Dragovic ma dwa i oba to PPM's: "atakuje z piłką środkiem pola" (choć patrząc po atrybutach odebrać ją będzie ciężko) i "dyskutuje z sędziami". Caulkner - może łatwo będzie go wymanewrować? (Równowaga=9, Zwinność=6).

Formacje: Najczęściej 4-2-3-1, rzadziej 4-4-2, w podrygach 4-1-2-2-1.

Sugerowane taktyka i polecenia dla drużyny: Ciężko coś sensownego doradzić. Chyba jednak proponowałbym wolne tempo gry, utrzymanie piłki i krótkie podania. Ustawienie skrzydłowych przeciwnika na grę nogą zewnętrzną (mimo tego że Ince jest lewonożny Dośrodkowania i Decyzje ma 13). Chyba zacząłbym od rajdów między obrońcami, a jakby nie skutkowało to zmieniłbym na killer passes.”

Przestraszyłem się tego Ince’a oraz de Jonga, a kiedy jeszcze zobaczyłem wyjściową jedenastkę  szybko zmieniłem zdanie i zamiast TWISTA wyszliśmy WALLEM. Spodziewałem się zmian pozycji na skrzydłach.

Newcastle!!! 55tys kibiców na trybunach. Wspaniała atmosfera. Niestety od samego początku kłopoty. Skrzydłowi (Ince z Vietto) na tyle często się zmieniają pozycjami, że muszę odpuścić pressing oraz wymuszanie gry lewą nogą i Ince’a. Sroki bardzo agresywni w odbiorze i bardzo szybcy w bezpośrednich podaniach. Często piłka mija Bendera i Leivę. Zagęszczam środek. Bramka Coutinho z rzutu wolnego w 9 minucie wcale mnie nie uspokaja, bo Newcastle przyciska jeszcze mocniej. Ince znowu zmienia stronę, a De Jong jest naprawdę groźny. Sroki wyrównują. Kryjemy krócej i gra w obronie się poprawia. Pod koniec pierwszej połowy dochodzimy do głosu. Ten Sterling jest niesamowity! Mija zwodem dwóch rywali, dogrywa do Unala i do szatni schodzimy prowadząc 2:1, ale musimy być skoncentrowani. Na szczęście Sterling ma dziś swój dzień. W 58 minucie wrzuca głęboko w pole karne, Spiess źle piąstkuje i Coutinho dobija z dwóch metrów. 3:1 Leiva i Sterling zaharowali się w tym meczu (kondycja 65 i 66%%), ale wytrzymujemy napór do końca. Za bramkę Unala płacimy Barcelonie 1.6mln (klauzula 10 bramek). Trzy wyjazdowe zwycięstwa stały się faktem.

Najbardziej jestem zadowolony z gry defensywnej. Jeżeli policzę wszystkie okazje rywali do zdobycia bramek w 4 rozegranych dotąd meczach ligowych to wynik jest niewiarygodny: 4 stuprocentowych oraz 7 innych okazji do zdobycia goli! Szczególnie, jeżeli podsumujemy nasze osiągnięcia ofensywne w tych meczach (odpowiednio: 12 i 9).

Obserwowany przez nas od dłuższego czasu Lamela znowu marudzi o odejściu. Prasa spekuluje. Czy na takiego zawodnika warto wydać majątek? Co prawda Thomas Tuchel z 53 mln zszedł już w swoich oczekiwaniach do niespełna 37, ale to wciąż góra szmalu. Zobaczymy jak się sytuacja rozwinie. Do zimowego okna transferowego jeszcze chwila, a jeżeli cena będzie lecieć w takim tempie, to w grudniu może Koguty zadowolą się 20 mln? Tyle mógłbym dać. Na razie morda w kubeł. Tymczasem tematu zresztą nie ma. Lamela chce odejść z Tottenhamu, bo chce grać w LM, a nas nie ma nawet w LE.

Przed dwoma meczami na własnym boisku rozdzielonymi wypadem do Milton Keynes postanowiłem zwiększyć rotację składem i dać pograć najtragiczniej smutnym zmiennikom. Może to coś zmieni, choć rzecz jasna zdaję sobie sprawę, co to oznacza, jeżeli chodzi o ich dyspozycję na boisku. Jednak raport Znachora o naszym najbliższym rywalu (Aston Villa) napawał mnie spokojem.

„Cechy ogólne: Siłą i współpracą ludzie się bogacą. Takie motto pewnie przyświecało Brunskillowi jak zespół zestawiał. Bo poza tym zespół raczej wiele do zaoferowania nie ma. Obrona niezła w Wyskoku, atak w Grze Głową, pomoc w Odbiorze. I TO TYLE, przynajmniej tak mówi raport. Treściwie nie było, ale nic na to nie poradzę. Nawet "w skrócie" nie będzie, bo po co? Ale to chyba dobry dla nas symptom...

Silne strony ataku:  Szybkość i siła (ależ to oryginalne). Sinclair może załapałby się na rezerwowego w większości klubów. Na pewno majtki na scenę nie wlatują. Taki typowy wyrobnik, nic do szczególnego zawieszenia oka. Ale to tylko atrybuty.

Słabe strony obrony:  Rudiger - bardzo kiepskie (9) Opanowanie i Podania. No i nie jest to jego naturalna pozycja. Dier - solidny (16) w Odbiorze, Sile i Wyskoku. Poza tym przeciętny. Myślę że są do ogrania.

Formacje: Najczęściej 4-5-1 (i jest to zawsze taktyka wyjściowa), rzadziej 4-4-1-1, najrzadziej 4-4-2.

Ustawienie linii obrony: Szkoła japońska  (Yako-tako)

Rozgrywający (jeśli tak, to przewidywana pozycja): no i co ja mam powiedzieć? Jest? Nie ma? Przywiozą w przyszły czwartek?

Sposób gry skrzydłowych: Obstawiam klasyczny. 1) PP nie może inaczej 2) przy tym lebiedze na OP jak PP jeszcze zejdzie, to będzie Velka Kalamita, jak mawiają nasi koledzy z południa.

Sugerowane taktyka i polecenia dla drużyny: Proponuję atak lewym skrzydłem. Styl dowolny, w zasadzie powinniśmy ich rozjechać.”

Jak mi poradzono tak zrobiłem. I o mało się nie przewróciłem, choć co najmniej połowę winy zrzucam na zmienników, a drugie pół na moją bezkrytyczną wiarę w nieomylność znachorów.

Było trudniej niż się wydawało.  Ataki lewym skrzydłem to dobra podpowiedź, tyle że Coutinho miał trudny dzień, a Inaki pudłował jak na napastnika z tragicznym morale przystało. Wychodzimy na szybkie prowadzenie, ale z posiadanej przewagi nie wynika nic więcej. Walenie głową w mur, niezliczone próby z wszystkich stref i kolejne pudła. Co się nie skonsumuje, to się mści, jak mawia porzekadło.  W 71 minucie pojawiają się kłopoty. Parrott z rzutu wolnego zmieścił piłkę w siatce i z kontrolowanego widowiska skrzą się niekontrolowane emocje. Wchodzi Unal i Vydra. Podkręcamy tempo i nastawiamy się ofensywnie. Bardzo ofensywnie. Boki obrony też. Aston Villa pęka po dziesięciu minutach, ale nerwy były niepotrzebne. Do końca jedziemy już WALLEM i Sterling dopełnia dzieła zniszczenia.

Tymczasem w lidze dzieją się niespodziewane rzeczy. Arsenal przegrywa u siebie z Newcastle 0:3, a Cardiff pokonuje MC 3:2!!! Citizens mają ledwo 6 punktów i lądują na 11 miejscu w tabeli. Wiem, że po pięciu kolejkach w lidze angielskiej można co najwyżej stwierdzić, która murawa jest dobrze przygotowana do sezonu, ale fakt jest faktem.  

Gobbi pomimo gry chce trafić na listę transferową. Ależ proszszszszsz… U mnie się łatwiej dostać na listę, niż z niej wykreślić. Corchii to także dotyczy, więc pogadamy z obydwoma w grudniu. O ile nadal będziemy grać tak jak dotąd.

MK Dons pod wodzą Franka Lamparda grają odważnie i szybko nie przebierając w środkach, a Dele Alli skądś znam.. TWIST. Zakładamy drugi garnitur, a drugoligowcy od razu pokazują nam co to znaczy ambicja. Sani zaczepiony przez Batth’a na skraju linii pola karnego domagał się (i domógł) karnego, co wprawiło mnie w osłupienie, ale nie zmieniło wyniku na tablicy. 0:1 po 9 minutach gry!!! Teraz pewnie zamurują i będą odliczać minuty? Nic z tych rzeczy. Ostry kontratak w 14 minucie i przy biernej postawie naszych obrońców przegrywamy już 0:2. Moja reakcja? Machniecie ręką. Statystyki są po naszej stronie. Jeżeli w pierwszej połowie nie strzelimy kontaktowego gola, będę musiał przejść na ANFIELD i być może wyprowadzić z garażu pierwszą jedenastkę. Co by nie mówić o moim lekceważeniu rywala, MK Dons podoba mi się. Szeroko, pressing w drugiej linii i wysoka linia obrony. Ryzykownie, ale odważnie. W 30 minucie Gobbi znajduje Zubera, a Zuber siatkę. 1:2 i przewaga wciąż po naszej stronie (jakby mnie to dziwiło). Do przerwy mamy jeszcze ze trzy doskonałe okazje, ale nic się nie zmienia. Benzia trochę pod grą, więc go opierdzielam, ale tuż po wznowieniu gry Barber strzela z daleka taką piłkę, że Peters jest bezradny. Być może to jest ich dzień, ale nie tego oczekiwałem. ANFIELD. Moretti i De Paula na boisku. Nie czas na półśrodki. Pełna ofensywa. W 55 minucie w końcu De Paula wykorzystuje swój wzrost. Głowka i wracamy do gry. 2:3. Niestety gramy bardzo ryzykownie i MK Dons bezlitośnie nas kontruje. Trudno. Musze to znieść. W 62 w końcu umiejętności dają znać o sobie. Dobre wejście w pole karne Vydry, przytomne podanie do Zubera i wyrównujemy. 3:3. Utrzymujemy tempo, ale przechodzę na kontrolę. Nasza przewaga jest już olbrzymia. Na ostatnie 10 minut wprowadzam jeszcze Unala za nieprzebudzonego Benzię. Gospodarze grają bardzo mądrze. Zagęszczają środek. Wybijają nas z rytmu. Grają zaczepnie. Doprowadzają do dogrywki. Nie tego się spodziewałem w tym meczu. Całe szczęście Lamaprd jest tylko komputerowym rywalem. Przestawia drużynę na 4-4-2, czego żaden żywy menedżer by nie zrobił widząc jak jego ekipa doskonale sobie radzi. Tym bardziej, że nasze ANFIELD uwielbia 4-4-2. Szkoda tylko, że Rossiter i Grant bardzo wolno rozgrywają piłkę w środku pola. W końcu ją tracą i staje się to czego się obawiałem. Jeden błąd i na 10 minut przed końcem dogrywki tracimy gola. 3:4! Dobrze, że też umiemy strzelać z daleka. Pięć minut potem po asyście De Pauli pięknym strzałem popisuje się Unal. 4:4. Cóż mam powiedzieć? Piękny mecz.

Karnych nie lubię nie dlatego, że to loteria. Kiedy mecz jest wyrównany traktuję je jak rzut monetą. Wszystko mi jedno. Kiedy jednak przez cały mecz ma się przewagę, a przegrywa je w karnych, trudno nie mieć pretensji do losu. Z drugiej strony, kiedy wygrywa się je niezasłużenie, pomimo zwycięstwa pozostaje niesmak z postawy na boisku.

West Ham według Krzaka3 to drużyna, którą trzeba spokojnie wyczekać i zamiast frontalnego ataku lepiej ją skłonić do odkrycia się w trakcie meczu. Oto co pisze:

„West Ham w ubiegłym sezonie zajął ostatnie bezpieczne miejsce w lidze. Trenerem tej drużyny jest Paolo di Canio, człowiek preferujący klasyczne 4-4-2. Ma on jednak wyraźne tendencje do gry ofensywnej, co może sprawdzać się w pojedynczych meczach (dowód – dojście aż do finału pucharu Anglii), jednak w lidze przynosi zespołowi fatalne skutki (dowód - 73 stracone gole, fatalny bilans bramkowy). Sam zespół jednak będzie dużo trudniejszy do pokonania, aniżeli np. Hull, gdyż posiada duży potencjał, który przy odrobinie szczęścia może zostać wyzwolony.

Strategia zespołu polega na wysokim pressingu, szybkim przejęciu i stworzeniu sytuacji bezpośrednim zagraniem. Ich trener jest bardzo porywczy. Więc jeżeli poczekamy, w końcu jego zespół rzuci się na nas, a my ich skontrujemy. Warto jeszcze podgrzać atmosferę przed meczem. To kolejny sposób, aby wykorzystać jego porywczy charakter.

Na uwagę zasługuje fakt, że dobrze podają, jednak słabo grają z klepki. Utwierdza nas to w przekonaniu, że będą próbować długich podań. Nie są drużyną dojrzałą psychicznie. Mają słabą pracowitość i współpracę. Decyzje też nie są ich mocną stroną. W pomocy mają słaby odbiór. Reszta stoi na przeciętnym poziomie. Ich napastnicy beznadziejnie strzelają z daleka, jednak imponują ruchliwością. To główny atut West Hamu

Boki obrony są obsadzone dość solidnie. Mimo to ich BO grają słabo, czego patrząc na ich atrybuty nie jestem w stanie pojąć. Nie są na pewno wirtuozami ofensywnej gry (z ich strony nie mamy się czego obawiać), jednak w aspektach obronnego rzemiosła wyglądają naprawdę solidnie.

Linia pomocy solidna. Rusnak i Andrijasevic w sumie uzbierali 20 punktów w klasyfikacji kanadyjskiej, więc trzeba będzie na nich uważać. Za przecinaków robią Szwed Petterson i Słoweniec Krhin. Ten drugi radzi sobie bardzo dobrze.

Na napadzie dysponują bardzo szybkimi zawodnikami. W ubiegłym sezonie Aubameyang razem z kolejnym Islandczykiem, którego nazwiska za ch*ja nie przeliteruję nastrzelali łącznie 24 bramki. Trzeba bardzo uważać na ich młodziutkiego wychowanka, szybkiego jak błyskawica Colina Jacksona. To może być jego sezon.

Kolejnym ciekawym faktem jest beznadziejność West Hamu na wyjazdach. Najprawdopodobniej pokłosie zbyt otwartej gry tego zespołu. Jednak na własnym stadionie są w stanie zaskoczyć i to głównie tam musimy na nich uważać. Na pewno nie możemy zagrać zbyt ofensywnie, gdyż mają za szybkich napastników na takie swawole. Sugerowałbym wręcz grę z kontry i czekanie, aż di Canio się wkurzy.”

Niech tak będzie. Wyjdziemy ANFIELD (grają przecież 4-4-2), ale zamiast kontroli ustawimy się ostrożniej i poczekamy na kontry. Kontuzjowanego Bendera zastąpił Leiva, bo to ważniejsza rola na boisku od cofniętego rozgrywającego, którego z powodzeniem odegra Rossiter.

Taka postawa nie osłabiła zbytnio naszej ochoty do gry i zyskaliśmy przewagę w polu doprowadzając do kilku dobrych okazji, ale zanim mecz zdążył nabrać rumieńców Bennett postanowił wyręczyć moich napastników i naciskany przez De Paulę skierował piłkę do własnej bramki w zamieszaniu po rzucie rożnym. De Paula w 11 minucie podwyższył na 2:0 i dopiero wtedy Młoty się obudziły. Nie starczyło im siły na przejęcie inicjatywy, ale strzelili kontaktową bramkę po rzucie rożnym. My tymczasem robiliśmy swoje i robiliśmy to dobrze. Na efekty nie trzeba było czekać. W 35 minucie po rzucie wolnym niepilnowany Shawcross podwyższył na 3:1, a ja przeszedłem na WALL dając znowu pograć Gobbiemu. Akcja z 42 minuty w pełni mi to nagrodziła. Szybka wymiana piłek w środku boiska i po asyście Gobbiego Sterling podwyższył na 4:1!

W drugiej połowie utrzymaliśmy tempo, choć trzeba przyznać, że West Ham po zmianie formacji na 4-1-2-2-1 odzyskał nieco inicjatywy w środku boiska. Na tym jednak emocje się skończyły. W końcówce Młoty strzeliły jeszcze bramkę po jednej z kontr, ale kontrolowaliśmy to spotkanie do końca.

Sześć kolejnych ligowych zwycięstw stało się faktem. Przed nami były dwa wyjazdowe mecze: przebudowane w całości Nottingham oraz niepokonana jeszcze w tym sezonie Chelsea.

Jak na mocno przemeblowany skład Nottingham grało nieźle. Bocian78 przewidywał nawet, że do meczu z nami powinni ugrać co najwyżej 4 punkty, a mieli już 7, ale nic w jego raporcie nie było o poważnych zagrożeniach.

„Menedżer Chris Powell preferuje 4-4-2, styl defensywny, nastawienie ostrożne, używa kontrataków, opiera się na stałych fragmentach gry, korzysta z odgrywającego

Przed sezonem sprowadzili aż 13 nowych graczy. Poważne wzmocnienie to wypożyczony Marin, Joe Williams, Fojut, Mortimer. Reszta to łatanie składu lub gracze młodzi. W każdym wypadku nie są to gracze będący w stanie nam zagrozić. Niemniej jednak to beniaminek i lekceważenie rywala jest wykluczone.

Będzie brakowało im mocno naszego zawodnika, jakim był wypożyczony w ostatnim sezonie Phil Routledge, który strzelił aż 22 gole (prawie 50% wszystkich strzelonych!). Jego rolę będzie próbował zająć Woodrow (siła 17, wyskok, wykańczanie akcji i gra głową po 14,) lub David Elliott (niedoświadczony).

NF zagra defensywnie, a dośrodkowania z obrony (poprzedni sezon – 14 asyst) i boków pomocy (poprzedni sezon – 13 asyst, ale obu skrzydłowych już nie ma w klubie) powinny trafiać do Woodrowa właśnie. Lubi grać jako odgrywający i raczej tak zostanie ustawiony. Elliott, Yeboah lub Valenta (choć to OP raczej) powinni grać obok Woodrowa.

Taktyka w skrócie to autobus na polu karnym i długie piłki do odgrywającego oraz próbowanie szczęścia w stałych fragmentach – najgroźniejsi z głowy to Woodrow 14, Yeboah 14 i Fojut 13. Jeżeli mieliby się gdzieś „rozkręcić” to może na bokach pomocy, ale nawet w formie Marin i Ritchie nie powinni być nie do zatrzymania.

Grać szeroko, przycisnąć na całym boisku i nie odpuszczać. Pilnować koncentracji naszych graczy, bo łatwo zlekceważyć Czerwonych.”

Wnioski nasuwały się same. Pomimo kilku wątpliwości uznałem, że ANFIELD będzie jak najbardziej na miejscu. Kontrola. Przycisnąć i grać szeroko przeciw 4-4-2 potrafiliśmy.

Munoz tymczasem przybiegł z płaczem, że tęskni za mamusią. Odesłałem do domu. Jego czas jeszcze nie nadszedł. Lepsze wiadomości dotyczyły Rhodesa (wrócił do treningów) oraz Corchii (poprosił o zdjęcie z listy transferowej).

Pierwsza połowa meczu z Nottingham była zadziwiająco jednostronna, biorąc pod uwagę, że znowu dałem pograć zmiennikom. Nottingham zbyt często gubił piłkę starając się zagrać jednym otwierającym podaniem. Nasi defensorzy byli czujni. Tymczasem z przodu Rossiter z Grantem coraz lepiej rozumieli, że piłką w środku pola musimy operować szybciej. Dzięki czemu co chwila stwarzaliśmy sobie dobre okazje do strzelenia bramki. Faul Jagielki (wykorzystany karny przez Benzię) oraz piękne rozegranie Benzii z Coutinho (bramka Rossitera) dały nam prowadzenie do przerwy. W drugiej postanowiłem nie ryzykować. Przeszliśmy na WALL widząc coraz śmielsze zapędy gospodarzy. Dzięki temu mecz się zrobił przepięknie nudny. Myśmy atakowali niemrawo, a gospodarze nie potrafili wykorzystać nawet jedynej dobrej okazji po piłce przepuszczonej przez Morettiego. W 85 minucie Gobbi cudnie wypuścił De Paulę, który dokończył sprawę. Dobra robota Bocian!

Z Chelsea wolałbym rzecz jasna grać najpierw u siebie chcąc podtrzymać dobrą passę, ale na terminarz wpływu nie miałem. Nie pocieszał mnie także raport Znachora.

„Cechy ogólne:  Zespół mocny fizycznie i mentalnie. Nie szedłbym na wymianę uprzejmości, bo się skończy źle.

Silne strony ataku: Szybka, kombinacyjna gra z pierwszej piłki

Słabe strony obrony:  Nie zauważyłem. Gole stracone, które widziałem dostępne do analizy, to w większości dobitki po pierwszym obronionym strzale.

Analiza kluczowych graczy: Jak mawia stare przysłowie "Gdzie się nie obrócisz, z tyłu dupa". Jak w City, mógłbym cały zespół opisać. Na samą pozycję NŚ jest 4 gości z umiejętnościami powyżej 4 gwiazdek (inaczej mówiąc, 4,5 gwiazdki lub wyżej).

Eden Hazard - Agresja 8, Waleczność 9. 60% podań celnych na 2500 prób. Wysunięty rozgrywający? Czy boczny odgrywający? PPM - odgrywa z klepki, próbuje podań otwierających drogę do bramki.

Jadranko Sulejmanovic - Środkowy obrońca. 21 lat, a już regularnie gra w lidze. Tu jest szansa, bo ma niskie Opanowanie (11), choć tylko 15 żółtych kartek. 86% udanych wślizgów. 78% celnych podań.

Nathaniel Chalobah - Defensywnie usposobiony środkowy pomocnik. Jedyne słabsze punkty (10-11) to agresja, determinacja i gra bez piłki. Niewiele lepsza (12-13) pracowitość i waleczność. Celność podań 83%. Przy ponad 2000 próbach! Prawdopodobnie cofnięty rozgrywający. Ponad 5 wślizgów na mecz, średnia wygranych 74%. Chyba nie tędy droga...

Oscar - Jose równie często ustawia go na pozycji OPP i OPŚ. Wymiata, może poza Agresją i Walecznością (12). Średnia 7,84 za 51 meczów. Bardzo wysoki odsetek celnych dośrodkowań - 33%. Na 178 wykonanych prób. Celność podań - 65%. Prawie na pewno skrzydłowy (atak).

Najczęściej na OP gra 30-letni Nikolas Nkoulou, choć zdarza się że The Special Five wystawia go na środku obrony. Moim zdaniem na OŚ pasowałby bardziej, jak na FB ma słaby drybling i dośrodkowania. A tu proszę: 21% celnych dośrodkowań. 85% udanych odbiorów, 82% celnych podań. Prawdopodobnie boczny obrońca nastawiony ofensywnie lub automatycznie.

Romelu Lukaku - belgijska pantera. Bardzo silny i szybki, choć ma wady. Jak na napastnika w takim klubie kiepskie Drybling (12), Technika (9), Decyzje i Gra z Pierwszej Piłki (11). Wydaje mi się, że optymalna dla niego jest rola odgrywającego (atak). To by wskazywało, że w pole karne wpadają skrzydłowi i ofensywny pomocnik. Zdarza mu się złazić na bok. 55 prób dośrodkowań, 14 celnych.

Formacje: To już się nudne zaczyna robić. W mecz (o dziwo!) zawsze wchodzą szerokim 4-2-3-1. Premiership nie przestanie mnie zaskakiwać. Od wielkiego dzwonu grają 4-2DPŚ-1-2-1 i 4-2-2-2. Czyli, o ile się nie mylę, w razie problemów walą środkiem. Poza City (które wiadomo, jak gra) wtopę zaliczyli w LM z Juventusem w fazie pucharowej. Przegrana na wyjeździe i bezbramkowy remis u siebie. Stara Dama grała wąskim 4-2-1-2...

Sugerowane taktyka i polecenia dla drużyny: Kontratak. Nawet w meczu u siebie wygranym 2-0 Juventus grał cofnięty, ze zwężeniem pola gry, oddaniem połowy Chelsea bez walki i bezpośrednimi podaniami. Myślę o sztywnym stylu gry. Sulejmanovica nie warto naciskać, bo będzie się z wiekiem wyrabiał, a nie warto IMO burzyć szyków albo ryzykować kartek.”

Już po kwadransie meczu na Stamford Bridge wiedziałem, że nie wygramy tego spotkania grając WALLEM. Strzał Hazarda z rzutu wolnego w 7 minucie spotkania oczywiście ustawił przebieg gry, ale nie to mnie martwiło. Nie potrafiliśmy przebić się przez drugą linię. Jedyne nasze akcje były dwójkowe, a pozycje do strzału bardzo trudne. Rywale tymczasem nakręcali swoją maszynkę stopniowo zdobywając przewagę. Przetrwaliśmy jakoś pierwszą połowę, ale obawiałem się, że w drugiej sytuacja nie ulegnie zmianie. Mocne słowa w szatni nie pomogły. Przejście na TWIST także. Dopiero po utracie drugiej bramki (Oscar w 49 minucie), kiedy niewiele miałem nadziei na odwrócenie losów spotkania, przeszliśmy na ANFIELD i zaczęliśmy być równorzędnym partnerem dla The Blues. Zabrakło nie tylko skuteczności, ale i szczęścia.

Swansea to przeciętny zespół, ale w dobrym tego słowa znaczeniu. Zespół, który od czasu do czasu potrafił sprawić psikusa nawet najlepszym drużynom. Raport Bociana78 mnie w tym utwierdził.

„Menedżer: Steve Clarke preferuje 442, styl bezpośredni, nastawienie defensywne, używa kontrataków, lubi gdy jego gracze skutecznie rozgrywają stałe fragmenty gry.

Gracze kluczowi to : Cornelius, Foreshaw, Shevley, Misidjan

Kluczem do rozgryzienia Łabędzi wydaje się zrozumienie jak zestawią pomoc. Na środku zagrają (jeżeli będą żywi) Shevley i Foreshaw. Obaj głównie mają kontrolować środek pola, wspomagać obronę i odbierać piłki.Zebrane piłki trafiają głównie na skrzydła, gdzie szybcy i błyskotliwi skrzydłowi (Matos – 16,16 / Misidjan – 15,16) będą próbować przedrylować bocznych obrońców i dośrodkować (Matos – 14,13 / Misidjan – 16,15). Dośrodkowania i podania z bocznych sektorów zagrywane będą do Corneliusa, który jest stworzony do gry jako odgrywający (opcja atak) lub LPK. Lubi przetrzymywać piłkę i gra tyłem do bramki. Szybki (15, przyspieszenie – 17) i grający na granicy spalonego Kameruńczyk Dongu (Kamerun 31 meczy – 28 bramek) będzie uzupełnieniem ataku. Może nas ukąsić, jeżeli piłka trafi przez środek pomiędzy lub za plecy obrońców.

Mocne strony wszystkich graczy Swansea to siła, wytrzymałość oraz szybkość i przyspieszenie (tyko 6 ma przyspieszenie poniżej 11 i szybkość poniżej 12). Wszyscy gracze pierwszej jedenastki mają opanowanie i koncentracje na poziomie 12 lub wyżej.”

Mecz skończył się zanim się zaczął. Zanim Łabędzie zdołały wchłonąć pierwszy głębszy oddech Anfield już piłka trzepotała w ich siatce. Kiedy skończyli kręcić z niedowierzaniem głowami, piłka wylądowała tam ponownie, a gdy przeszła im pierwsza wściekłość… było już 3:0. Kiedy po 25 minutach meczu przegrywasz 3:0, musisz mieć wielkie jaja, żeby wrócić do gry. Swansea nie miała jaj. Dwa razy Corchia spóźnił się w tym meczu za Misidjanem i dwa razy Reina wyciągał piłkę z naszej bramki, ale zwycięstwo ani przez chwilę nie było zagrożone.

Po tym meczu atmosfera w drużynie zaczęła się leciuchno poprawiać, morale poprawiło się, a markotni do tej pory Grant i De Paula przyjęli pierwsze w tym roku podziękowania za dobrą grę. Niestety zmartwili mnie nasi prawnicy, którzy orzekli, że zakaz występów w europejskich pucharach będzie obejmował nasz przyszły sezon, a więc i ewentualny awans. W świetle naszej świetnej postawy w lidze, były to hiobowe wieści. Furda z kasą, ale to może oznaczać poważne kłopoty z utrzymaniem w zespole kluczowych zawodników.

Musiałem się skupić na grze. Nie ma co rozpaczać. Trzeba robić swoje i budować z tego co się ma tu i teraz. Zimą się zastanowimy.

Blackburn nie zaczął tego sezonu dobrze i zaczynał mieć już syndrom rannego łosia, czyli bardzo ciężko się z nimi grało, bo zaczęli uważać, że każdy wyszarpany z gardła punkt w każdym meczu może być dla nich na miarę utrzymania się w elicie. Zgadnijcie kto jest autorem poniższego raportu:

„Groźny beniaminek. Mimo to, nie powinniśmy mieć problemu z pokonaniem go wysoko. Młody i niedoświadczony zespół, w którym wyraźnej gwiazdy nie widać. Cechuje ich duża agresja i dokładne podania, a w formacji ataku także ruch i gra głową. Słabo idzie im z ustawianiem się i strzałami z dystansu, więc należy spodziewać się ataku pozycyjnego z ich strony, szczególnie na ich terenie. W pomocy zwracam uwagę na niezłą kreatywność, jeszcze raz podania i decyzje. Jeśli chodzi o statystyki, uwagę przykuwa duża ilość wślizgów ( prawie 60 % udanych ) i mała ilość dokładnych dośrodkowań (poniżej 20 % celnych ). Z zawodników uwagę należy zwrócić na Jacoba Mellisa, który ma papiery na to, aby być gwiazdą tej ekipy. Najwyższą średnią notą określony został Milan Djuricić ( 7. 31 ). Strzelił on 7 bramek w 13 występach w Championship.

Uwaga na Djuricicia. Ścisłe krycie wykluczone! Zwracam przy okazji uwagę na mizerny drybling forwardów ( najwyższy ma Djuricić - 6 ).

Uwaga na swoistą " wieżę " na środku obrony, chodzi tu o Marka Beeversa ( 198 cm wzrostu ). Najsłabszym ogniwem jest Grant Hanley, przez pryzmat jego zwrotności i sprawności, więc Nasz Rhodes czy Benzia bez problemu miną go balansem ciała. Drugi najsłabszy to Adam Henley, jego tendecja wychodzenia do przodu, stwarza lukę na flance.

Oczywiście grają standardowo 4-4-2. Nie mam dostępu do żadnego meczu, mimo to, przewiduję ich grę środkiem z wykorzystaniem Drinkwatera, i dynamicznych wejść Ampuero z lewej strony, który będzie penetrował w poszukiwaniu Djuricicia. Można żec, że ich trzon to trzej gracze, czyli Ampuero - Drinkwater - Djuricic. Oni graja słabo = całe Rovers gra słabo.”

Posłuchałem Yrkomma16 tylko częściowo. Punkty w ostatnim czasie potracili wszyscy nasi najgroźniejsi konkurenci. Chelsea zremisowała z Arsenalem i City, Tottenham przegrał z M’boro, które urwało także punkt United, a Święci przegrali z Evertonem. My tymczasem mieliśmy podjąć na Anfield ostatnią drużynę w tabeli. Beniaminka. Kiedy będzie lepszy moment na wystawienie zmienników, tym bardziej w obliczu hiobowych wieści. Być może już niedługo drudzy staną się pierwszymi.

Co by o tym meczu nie mówić, przez pierwszy kwadrans przełykałem ślinę. Nie wiem jak to będzie wyglądało na Ewood Park, ale naprawdę zrobili na mnie wrażenie. Musiałem bardzo namieszać w TWIŚCIE zanim powstrzymaliśmy ich druga linię, aby po chwili skonstatować, że wszystkie robione przeze mnie korekty idą w kierunku… WALL! Szybko zmieniłem  na WALL, którym już do końca meczu dograliśmy, bo od tego mniej więcej momentu zblokowaliśmy ofensywne poczynania Rovers i przejęliśmy inicjatywę w spotkaniu. Pięknie urywał się Vydra w pierwszej połowie (dwukrotnie), strzelał Zuber w drugiej (raz) oraz uwalniał się spod opieki Benzia (również raz). Ulga? Nie. Raczej duma z głębokości składu oraz dobrego przygotowania taktycznego (wiwat analiza).

Niestety przez ciągłe zmiany dokonywane w ANFIELD (także te bezpośrednio przed meczami) rozregulowałem znajomość taktyki, która zamiast zmierzać ku doskonałości, znów się znacznie od niej oddaliła. Nauczka na przyszłość, żeby zmian dokonywać w trakcie meczu.

TWIST i WALL były już niemal w 100% opanowane (w obu odstawało tylko tempo – 87).

Do Corchii dołączył Benzia i poprosił o zdjęcie z listy transferowej. Ogłosiłem amnestię i przystałem na jego propozycję, choć zwykle w takich sytuacjach lubię się przez chwilę z zawodnikiem podroczyć.

Tymczasem kazałem odkurzyć autobus, bo wyjeżdżaliśmy do Londynu na mecz z Tottenhamem. Jak by to nie zabrzmiało, Kogutami zajął się Kwiatek.

„Na wstępie trzeba powiedzieć, że z latem na White Hart Lane mieliśmy zmianę trenera. Brendana Rodgersa zastąpił Thomas Tuchel i już po sparingach i eliminacjach LE widać, że w drużynie są spore zmiany. Przede wszystkim Niemiec gra innym ustawieniem, stawia też na innych zawodników.

Środek obrony przed sezonem uzupełnili Ginterem z Realu i teraz środkowa para Subotic – Ginter wygląda bardzo dobrze. Obaj mają jeden wspólny słaby punkt – przyspieszenie 8. Boczni defensorzy są naprawdę dobrzy, piłkarze kompletni (Santon, da Costa). Szansy upatruję w tym, że grają bardzo agresywnie i podchodzą wyżej od pary środkowych stoperów. Przez to tworzy się luka i można grać za plecy. Obrona nie gra w linii. Charakterystyczne jest, że w poprzednim sezonie Santon miał najwięcej przechwytów w zespole, potem był środkowy pomocnik Sandro, a dalej prawy obrońca Walker. W pomocy domeną środka jest raczej destrukcja – w podstawie grać za pewne będą Sandro i Kondogbia. Ofensywna siła spoczywa na bokach – Lamela, Savitskyi, Tello. Do tego warto zwrócić uwagę na trequartistę Morrisona. Rodgers go nie wykorzystywał, ale Tuchel zamierza chyba to zmienić. W napadzie jest Harry Kane i Chicharito. Moim zdaniem zabójcza para gdyby grali razem… ale nie grają, na szczęście.

Tuchel zmienił ustawienie póki co gra jednym i tym samym 4-4-1-1. Koguty szanują piłkę, nie grają długich podań. Grają szybką piłkę, krótkie podania i próby zagrań prostopadłych. Charakterystyczna jest duża wymienność pozycji – styl płynny lub bardzo płynny. W dwóch meczach eliminacji LE skrzydłowy cały czas zamieniali się pozycjami. Zdecydowanie grają schodzących napastników. Hernandez robił miejsce Morrisonowi, który wjeżdżał w obronę Serbów jak dzik w sosnę. Boczni obrońcy grają na obieg i są mocno ofensywni. Akcje ofensywne są różnorodne i grane na dużej szybkości. Zawodnicy ciągle są w ruchu i pokazują się na pozycjach, wychodzą również do prostopadłych piłek. Nastawienie wygląda na ofensywne, takie też są preferencje Tuchela. Linia obrony wysunięta. Boczni obrońcy grają wyżej, nawet w meczach wyjazdowych. Notują wówczas mniej dośrodkowań i nie zauważyłem wielu zagrań na obieg, ale i tak mocno wspierają ofensywę. Środkowy pomocnicy nie wchodzą z drugiej linii do napadu, bronią, albo co najwyżej wspierają ataki. Rozdzielają piłki, są to jednak najczęściej krótkie podania.

Dobrze by było grać piłką, Koguty nie są zbyt pracowite (16 miejsce w Premiership), także jest nadzieja na przewagę w posiadaniu i kontrolowanie meczu. Trzeba wykorzystać ofensywne usposobienie bocznych obrońców Kogutów. Podania prostopadłe, za plecy na dobieg są jak najbardziej wskazane. Tym bardziej, że środkowi obrońcy jak pisałem są wolni i mają bardzo słabe przyspieszenie. Wysunięta linia obrony nie jest wskazana ze względu na szybkiego Hernandeza i ofensywnych pomocników. Problemem będzie zatrzymanie Lameli, Morrisona i Savitskiy’ego. Dlatego najlepiej po prostu próbować odcinać ich od podań.   Na wyjeździe można pomyśleć o The Wall, w zależności od rozwoju wypadków można zagrać ofensywniej. Trzeba obserwować ustawienie w trakcie meczu i uważać na skrzydłowych - zamieniają się pozycjami.”

Po obejrzeniu Kogutów nie miałem podstaw do podważenia słów Kwiatka. Solidna analiza. Chyba najlepsza z dotychczasowych. Cóż z tego. Znachor też się nie pomylił w ocenie Chelsea, a g…. to dało. Wykonawcy muszą się sprężyć. Akurat miałem jedenastu wypoczętych.

Jeszcze w autobusie Gobbi poprosił o zdjęcie z listy transferowej. Nie uśpiło to mojej czujności. Wiem co się będzie działo latem, kiedy UEFA ogłosi, że nie możemy zagrać w europejskich pucharach. Tym niemniej miło.

W przeddzień meczu Everton wygrał z Arsenalem 3:2, a Blackburn zremisowało z City 1:1 i kryzys kanoniersko-obywatelski stał się faktem. Podobnie jak to, że czekające nas po przerwie reprezentacyjnej Merseyside Derby po raz pierwszy od bardzo dawna będą także meczem na szczycie tabeli.

Z Tottenhamem nie przewidzieliśmy tylko jednego: gry na skrzydłach. Kiedy Koguty zorientowały się, że przedzieranie się flankami będzie zbyt trudne, skoncentrowali się na grze środkiem. I tam właśnie polegliśmy. Znowu WALL (podobnie jak z Chelsea) spowodowało, że z przodu byliśmy zatkani, a z tyłu zbyt pasywni. Brak łączności? Raczej ofensywne nastawienie rywali, skrócenie pola gry i agresywny pressing w drugiej linii. Zbyt wiele przeciętych podań w rozwojowej fazie każdej akcji.

Jeszcze kiedy Subotic w 6 minucie strzelił bramkę po rzucie rożnym, nie przeczuwałem wiele. W pierwszej połowie przewagę mieli gospodarze, ale kilka razy przedzieraliśmy się dzielnie i miałem nadzieję, że wytrzymując nacisk (jak z City) ukąsimy w końcu rywali. Hernandez rozwiał moje nadziej zaraz po przerwie i musiałem zareagować. Niestety korekty w ustawieniu nie przyniosły zbyt wiele zmian w obrazie gry i bramkę Sterlinga w 63 minucie przyjąłem z zaskoczeniem. Słusznie. Koguty natarły jeszcze mocniej i w 79 minucie ustaliły wynik spotkania na 1:3 (znowu Hernandez).

Zwróćcie uwagę jak musieli skorygować swoje pozycje nasi środkowi obrońcy w tym meczu i jak luka powstaje na skrzydłach. Większość ataków Tottenham prowadził bowiem środkiem boiska, więc nasi dwaj pomocnicy musieli się uwijać jak w ukropie, a środkowi obrońcy grać bliżej siebie. Na bokach powstawało zbyt wiele wolnego miejsca i tam wpadali rywale jak gruszki do koszyka. Niestety nie zmieniłem bocznym obrońcom poleceń na węższą grę, a Suso nie zwolniłem z zadań ofensywnych, przez co był praktycznie bezużyteczny w środku pola biegając bez sensu między pomocnikami gospodarzy. Brak wzmianki o wąskiej grze w analizie oraz dwa moje błędy taktyczne podczas meczu są prawdziwymi przyczynami tej porażki.

Szybko zapomniałem o tym meczu, bo w klubie już od  pierwszej chwili słychać było tylko jedno słowo: EVERTON!

Są tylko cztery mecze w każdym sezonie, w których kibice The Reds dostają białej gorączki na długo przed pierwszym gwizdkiem. Właśnie zbliżaliśmy się do pierwszego z nich. The Toffees. Friendly Derby jak mówią w Anglii. Rodziny z dziećmi wspierające obie drużyny wymieszane między sobą na trybunach? Być może, ale ta nazwa nie obowiązywała na The Kop. Na tej trybunie była to bitwa. Walka. Zmaganie. Wspomnienie Spioenkop, od którego to wzgórza wzięła się nazwa trybuny. Na The Kop mówiono po prostu Merseyrside Derby. Sięgnąłem do lektury raportu Znachora.

„Cechy ogólne:  Według statystyk Everton ma najwyższą średnią Pracowitości, a kiepsko u nich z podaniami i siłą. Bardzo dobrzy bramkarze (najlepsze Wykopy i Gra w Powietrzu, drugi Refleks). Wysoka Zwinność. Co do obrony - najsłabsza w lidze w Wyskoku, bardzo kiepsko u nich z Szybkością i Przyspieszeniem. Siła - 16 w lidze, Gra Głową - średnio. Druga linia solidna - większość atrybutów w średniej lub powyżej średniej. Atak - stosunkowo raczej powolny i bez szału, jeśli chodzi o grę w powietrzu. Ze statystyk zespołowych nic ciekawego nie wynika

Silne strony ataku: IMO gra bez piłki

Słabe strony obrony:  Można spróbować dryblingu. Najłatwiej chyba jednak ich ukąsić poprzez dośrodkowania.”

Dotychczasowe dokonania drużyny w świetle powyższych informacji autentycznie mi imponowały.

„Analiza kluczowych graczy: Seamus Coleman - Serce i płuca zespołu. Może obstawić całą prawą flankę, ale najczęściej ustawiany na prawej obronie. Nieźle dośrodkowuje (atrybut=14, celność 33% i 151 prób), we wślizgach, jak na obrońcę, mierny (71%). Nenad Krsticic - Bardzo dobre Podania, dobra Kreatywność i Przewidywanie, niezła Błyskotliwość + PPM "dyktuje tempo gry" = chyba rozgrywający. A tak naprawdę to 48 podań na mecz. Jego standardowy partner, James McCarthy  47. Kolokwialnie mówiąc, d**y nie urywa. Asysty - 8 na sezon. To jakieś 0,3 na mecz. Really? Charlie Austin - główny dostarczyciel bramek. Po atrybutach sądząc, typowy przykład wychowanego w gospodarce niedoboru (jak Polska 1981-89) - wie, kiedy, gdzie i jak stanąć. Opanowanie i Pracowitość 16, Przewidywanie i Gra bez Piłki 17, fizycznie nie da się z kolejki wypchnąć. Prawie połowa strzałów celnych to gole - pachnie Lisem Pola Karnego lub Wysuniętym Napastnikiem. To kto odgrywa? Siyanda Xulu - środkowy obrońca. Można chyba nim trochę zakręcić (słabe Równowaga i Zwinność. Poza tym fizycznie OK, psychicznie i technicznie też, tam gdzie trzeba, bez zarzutu.

Formacje: Wreszcie jakaś drużyna nie grająca 4-2-3-1. Podstawową formacją jest 4-4-2, choć raz mecz zaczęto 4-1-2-1-2 (BTW, jaki jest sens zaznaczania że 1 DP, skoro z geometrii boiska jasno wynika, że to MUSI być DP?). Okazjonalnie przestawiają się na 4-1-2-2-1.”

Krótko mówiąc mieliśmy zagrać przeciwko trzem zawodnikom: Colemanowi, który szaleje na prawym skrzydle obrony, Krsticicowi, który rządzi w środku pola oraz Austinowi, który umieszcza w siatce wszystko co ma do umieszczenia.

„Przewidywane nastawienie: Z takim zespołem - raczej kontratak. Ale MacKay lubi nastawienie ryzykanckie. Czyżby ofensywa?

Przewidywany styl gry: Mackay ustawiony jest na mieszany. Obstawiam zrównoważony.

Główny kierunek ataku: Najwięcej podań w meczu idzie przez środek, najwięcej asyst z lewego skrzydła

Ustawienie linii obrony: Zgaduję że normalna lub cofnięta

Sugerowane taktyka i polecenia dla drużyny: Skrócenie pola gry, Miękkie dośrodkowania, gra na obieg, podania na wolne pole. Należy moim zdaniem wykorzystać miernotę obrońców w dynamice i skoczności. A strzelby z przodu nie aż takie straszne. Relatywnie.”

Cóż. Pierwszy raz miałem poważne wątpliwości, czy tak odważna gra może nam przynieść efekt w tym trudnym meczu, ale to nie ja analizowałem rywala. Skoro gramy u siebie, napad Toffees nie powala, a my mamy zagrać szybko i kombinacyjnie, więc ANFIELD + to co polecił Znachor, czyli: podania na wolne pole i miękkie dośrodkowania. Skracamy i obiegamy bowiem od dawna.

Uspokojony planem taktycznym na mecz derbowy oraz ogólną poprawiającą się sytuacją w klubie, z przyjemnością obejrzałem kilka meczów w eliminacjach do Mistrzostw Świata 2022, które miały odbyć się w Katarze.

Polski Wielbłąd nie potrafił już robić tej samej nawałki co kiedyś i wkleił się w szare tło litewsko-greckie z trudem nadążając za rywalami. Skromne 1:0 z Bośnią (Błaszczykowski) pozwoliło co prawda wspiąć się na drugie miejsce w grupie, ale zwierzę ewidentnie dogorywało. Młodzież jeszcze nie podrosła, a 30-letni Kosecki  z 34-letnim Błaszczykowskim to zbyt mało (Lewandowski zrezygnował z gry w kadrze!).

Z ciekawszych meczów Anglia zremisowała z Czechami na Wembley 1:1, ale bez szkody dla swojego wyraźnego prowadzenia w grupie eliminacyjnej. Nuda. Faworyci wszędzie górą.

Tymczasem nasz mecz z czwartym w tabeli Evertonem przesunięto na poniedziałek i uznano za wydarzenie weekendu, co bardzo mi schlebiało, bowiem w tej kolejce zagrali także: Arsenal z United 2:0, Newcastle z Chelsea 1:0 oraz City z Tottenhamem 2:2. Oznaczało to jednocześnie, że wszyscy nasi najpoważniejsi rywale potracili punkty na rzecz niżej uplasowanych zespołów, więc niezależnie od wyniku najbliższej potyczki utrzymamy fotel lidera, a w przypadku zwycięstwa mamy szansę odskoczyć stawce. Napięcie wzrosło. Podkręciłem dodatkowo atmosferę na konferencji prasowej i wypuściłem na boisko śmietankę Liverpoolskiej chluby.

O naszej przewadze w tym meczu niech świadczy poniższy obrazek. Dzięki trafnemu zidentyfikowaniu kluczowych punktów w grze Evertonu, całkowicie wyłączyliśmy z gry Colemana, Krsticica oraz Austina, a szybka kombinacyjna gra w środku pola rozmontowała gości. Szkoda, że nie poleciłem więcej grać skrzydłami, bo większość akcji w polu karnym neutralizowali dobrze dysponowani stoperzy The Toffees. Nie zmienia to faktu, że pomimo nikłej wygranej zwycięzca w tym meczu był wyraźny. Wygraną dedykuję Znachorowi, który tym razem trafił w dziesiątkę, zarówno z analizą jak i z wnioskami.

Cóż. Początek sezonu mamy więcej niż udany. Szczególnie, że konkurencja traci punkty tam, gdzie my je zdobywamy. Daleki jestem przed wyciąganiem daleko idących wniosków na ten sezon (rok temu Laudrup też przyzwoicie zaczął, a jak skończył, wiemy), tym bardziej, że przed nami „zimowa karuzela” w Premier League, czyli 8 meczów co trzy dni (między 19 grudnia i 16 stycznia), ale wygląda to naprawdę dobrze.

Stabilna obrona, kombinacyjna gra w środku i mnóstwo pozycji strzeleckich w ataku. Morale opanowane. Finanse wyprostowane. Jedynie zapowiedź wykluczenia nas z europejskich pucharów w przyszłym roku spędza mi sen z powiek. Jeżeli to się potwierdzi, będziemy musieli zadbać o utrzymanie składu, ewentualnie mocne transfery w zamian za odchodzących najbardziej ambitnych zawodników (Suso, Sakho, Coutinho, Corchia, Unal).

Prośba do DORADCÓW o:

• aktualizację swoich analiz dla nadciągających rywali w oparciu o najnowszy plik:

West Bromwich

Manchester United

Sunderland

Hull

Southampton

Middlesbrough

Norwich

Arsenal

Manchester City

Cardiff

Aston Villa

West Ham (na dzień przed zamknięciem okna się zatrzymam)

oraz

• przegląd WYGASAJĄCYCH KONTRAKTÓW pod kątem transferów

interesuje nas jak najtańsze uzupełnienie pierwszego składu w zamian za spodziewane ewentualne odejścia kluczowych zawodników przez brak pucharów europejskich

oraz młodzież na przyszłość (w U21 i U18 są przerażające braki kadrowe)

Pamiętajcie: przeglądając zawodników oczekuję od Was zawsze jednej - dwóch propozycji; trzech jeżeli rzeczywiście trudno kogoś wyróżnić.

Reszta jest oczekiwaniem…

Aktualny plik z zapisem stanu gry (162MB)